درباره ما

حمید وجکانی : کارشناسی ارشد روانشناسی / مشاوره دانشگاه شهید بهشتی تهران

بیشتر افراد وقتی می‌خواهند از دوران کودکی خودشان صحبت کنند اشک شوق در چشمانشان جمع می‌شود و صحبت از کودکی همیشه برایشان لذت بخش است.

دوران کودکی خیلی از شما شامل خاطرات زیبایی می‌شود که همیشه دوست دارید از دنیای حال خلاص شوید و برای دقایقی به خاطرات کودکی سفر کنید. اما برعکس بسیاری از شما من سفر به دوران کودکی‌ام را زیاد دوست نداشتم.

زندگی من(حمید وجکانی) با مشکلات زیادی شد. شاید به یاد آوردن خاطرات کودکی برای خیلی از افراد جذاب باشد ولی دوران کودکی برای من همراه با درد و رنج زیادی بوده است.

در ابتدای کودکی که با بیماری دست و پنجه نرم می‌کردم و این مسئله تا سن ۷ یا ۸ سالگی ادامه داشت.

هنوز مشکلات بیماری تمام نشده بود که متوجه شدم چشمانم ضعیف شده و مجبورم از عینک استفاده کنم.

داشتن عینک مشکل بزرگی نیست، اما اگر قرار باشد مثل حمید وجکانی در ایران زندگی کنید این مشکل در مدرسه گربان شما را خواهد گرفت.

تمام همکلاسی‌ها ناخودآگاه شما را با حرف‌ها و رفتارشان آزار می‌دهند.

در سن ۱۲ سالگی شماره چشمانم به اندازه‌ای بالا رفته بود که بدون عینک توانایی دیدن هیچ چیز را نداشتم.

یک عینک به قطر ته استکان روی چشمان من سنگینی می‌کرد و منی که عاشق ورزش و تحرک بودم باید با همین عینک در مسابقات ورزشی شکرت می‌کردم.

من عاشق فوتبال و ورزش بودم و مقام‌های کشوری زیادی داشتم، اما جالب است بدانید تمام این مسابقات را با عینک شرکت کردم.
در یکی از مسابقات کشوری که در رشته والیبال بود یادم هست در یکی از صحنه‌ها توپ مستقیم به صورت من برخورد کرد و عینک من روی زمین پرت شد. من بدون عینک همه جا را تار می‌دیدم و تصور کنید آن لحظه تماشاگران و حاضران در سالن چطور به من نگاه می‌کردند.

با این وضع نمی‌توانستم ورزش، که استعداد زیادی در آن داشتم را ادامه دهم و مجبور بودم راه دیگری برای محقق کردن رویاهایم انتخاب کنم.

تمام این مشکلات باعث شد به اجبار ورزش را کنار بگذارم و تنها انتخاب من برای آینده تحصیل در دانشگاه و درس خواندن بود.

تا قبل از این اتفاقات زیاد اهل درس نبودم ولی این اتفاق باعث شد با زمان بیشتری را به درس خواندن اختصاص دهم، و مثل خیلی‌های دیگر من هم به دانشگاه آزاد رفتم.

آن زمان مشاور‌ها برای اینکه به انتخاب رشته شما کمک کنند کاری به استعداد وعلاقه شما نداشتند. آن‌ها بخش آگهی‌های کار در روزنامه همشهری را به شما نشان می‌دادند و پر تقاضا ترین شغل در روزنامه را به شما پیشنهاد می‌دادند.

همین شد که من در دانشگاه مهندسی عمران خواندم.

با گذر زمان و گذشتن از این سختی‌ها چشمم را عمل کردم و بعد از آن دنیا برای من تغییر کرد.